घर घर की राणी...

हातात चार पिशव्या घेवून येणाऱ्या राघवकडे बघून त्याला विचारले
"काय रे एकटाच का? भार्या कुठेय?
"अरे, वाटेत साड्यांचा सेल लागलेला बघून अर्ध्या वाटेतच रिक्षेतून उतरलीय" कपाळावरच्या आठ्या तशाच ठेवत राघव बोलला.
माझं लग्न अजून झालं नाही म्हणून देवाचे आभार मानले.
"मॉल मध्ये पाच तास खरेदी करून आलोय, तरी हीचे मन भरले नाहीय." असे बोलून राघव सोसायटी गेट समोरच बसला.
आणि पुढे सांगू लागला बायकोसोबत मॉल मध्ये जाणे म्हणजे स्वताहून आपल्या पायाची वाट लावून घेणे. सुरूवातीला पुरा मॉल फिरतील. का तर कुठे नवीन दुकान सुरू झालय का? कुठे डीस्काउंटची पाटी लागलीय का? अगदीच नाहीतर कुठेतरी उभे राहून आकडी आल्यासारख्या करतील आणि नॉर्मल चेहरा न ठेवता सेल्फी काढतील. सोलो सेल्फी झाला की नवरोबाची पाळी. त्याने पण मग आकडी आल्यासारखे उभे राहूनच बायको करील तसेच (अगदी तसेच हा) चेहरा करावा लागतो. सोबत मुलं असतील तर जरा जास्तीचा वेळ विचारात घ्यावा. हे सर्व करून होईपर्यंत १ तास कसाच झालेला असतो. मग एखाद्या स्टोअर मध्ये जाण्याआधी बँगेज काउंटरला १५ गेलीच समजा. सोबत येताना एखादा मँचींगसाठी ड्रेस आणलेला असतो त्याचा गेटपास बनविण्यात वेळ गेलेला असतो दरम्यान हे आटपेस्तोवर कुठेतरी बसणार इतक्यात भार्याची हाक कानावर पडलेली असते.
स्टोअर आत शिरल्यावर थंडगार झुळूक छान वाटते पण तो थंडपणा काही काळच टिकतो. बायकोच्या मागे मागे करून डोकं भर एसी मध्ये पण गरम होते. तासभर सगळे पारखण्यात जातो. आणि एखादा पसंद पडलाच तर त्यामध्ये हवी साईज नसते. साईज मिळाली तर कलर नसतो. मग सगळा लवाजमा दुसरीकडे वळतो. प्रत्येक ठिकाणी खरेदी न करण्याची कारणे ऐकून थक्क व्हायला होते.
किमान दोन ते तीन तास फिरल्यावर एक काहीतरी पसंत पडते. अगदी कलर, साईज आणि पँटर्ण पण , फक्त घालून बघायचे बाकी असते.
"मी अजून काहीतरी मिळते का बघते, तुम्ही ट्रायल रूम जवळ लाईन लावा." एवढ्या सगळ्या वेळात नेमके हेच सांगताना आपला लक्ष मोबाईल कींवा दुसरीकडे असतो.
"अहो, मी काय सांगतेय? "
"काय?" आपण पुरते गोंधळलेलो असतो.
सगळे परत चिडत चिडत सांगीतले जाते. हातात रिकामे बास्केट घेवून (नवीन स्टोअर असेल तर) नवरोबा ट्रायल रूम शोधायला लागतो. बास्केट जेव्हा भरेल तेव्हा समजायचे खरेदी आटोक्यात आलीय. बर ही ट्रायल रूम पण सहजा सहजी सापडणारी गोष्ट नसते. सापडलीच तर लाईनमध्ये बायकांसोबत उभे राहणे थोडे वॉकवर्ड फील करणारे असते. पण तिथे समदुखी: दोन तीन नवरोबा बघून हायसे वाटते. बर ही ट्रायल रुमची लाईन कधी पुढे सरकेल ते आत गेलेल्या बायकांच्या स्पीडवर अवलंबून असते. नेमके त्याच दिवशी आपले पाय दुखू लागतात. तितक्यात बायको तीन चार प्रकारचे कपडे घेवून तिथे येते. आणि आपली थोड्या वेळासाठी सुटका होते. कुठे बसायला जागा मिळतेय का ते बघणार इतक्यात लाईनमधुनच आवाज येतो .
" माझा नंबर येईस्तोवर, तुम्हाला काय घ्यायचे असेल ते पटकण पाहून घ्या गडे"
गडेला मात्र टाईम लिमिट. मग काय ट्रायल रूम कडे लक्ष ठेवत बिचारा नवरोबा काय समोर दिसेल ते घेतो आणि वेळेच्या अगोदरच बरोबर ट्रायल रूम समोर उभा राहतो. इथे खरी कसोटी सुरू होते. बायकोचा नंबर लागलेला असतो. कपडे बदलून बाहेर येईपर्यंत नवरोबाला बॉसचा कॉल येतो. फोनवर बोलण्याच्या नादात हातवारे करून छान दिसतेस असा सांगण्याचा असफल प्रयत्न केला जातो. मला एक कळत नाही. कपडे स्वताला घालायचे असतात, रूममध्ये चांगले फुलसाईज आरसे असतात. पण नवरोबाचे मत हवेच कशाला? आणि मत मांडले तरी आपले तेच खरे होते. नवरोबा पण सावध प्रतिक्रीया देतो. खुप वेळा दिली जाणारी प्रतिक्रीया सकारात्मकच असते. चुकून कधी घातलेले कपडे छान दिसत नाही आहेत असे बोललात तर नेमके तेच पसंत केले जातात आणि खरेदी कमीत कमी वेळेत होते. खुप वेळा ही नकारात्मक प्रतिक्रीया कामी येते. पण रोष ओढवला जाउ शकतो. हे सगळे सुरळीत पार पडलेच तर पुढे जाउ शकतो. बिल चुकते होईपर्यंत खरेदी झाली असे ठरवता येत नाही. शेवटच्या टप्प्यापर्यंत खरेदी चालू असते. आणि आज तर हद्द झाली अर्ध्या वाटे रिक्षेतून उतरून खरेदी.
राघवचे हे पुराण मी अनेकांच्या तोंडून ऐकले होते. मी राघवला एवढेच बोललो, "ही तर घर घर की राणी है"...

नितीन राणे...